در جلسه مشترک شورای فرماندهی عراق به ریاست صدام در 30 تیرماه 1367 رژیم بعثی تصمیم گرفت به خاک ایران پیشروی کند.

هدف این تهاجم، آزاد کردن سرزمین‌های باقی مانده عراق، انهدام نیروهای ایران و به اسارت درآوردن تعداد بیشتری از نیروهای ایرانی برای ایجاد برابری با تعداد اسرای عراقی اعلام شد.

بدین ترتیب، تنها سه روز پس از پذیرش قطعنامه 598 از سوی ایران، بعثی‌ها در روز 31 تیرماه 1367 در شرایطی که وزیر خارجه وقت ایران در حال مذاکره با دبیر کل سازمان ملل بود، تهاجم خود را از دو محور کوشک و شلمچه در منطقه جنوب آغاز کردند و در 30 کیلومتری شمالی خرمشهر مستقر شدند.

در این زمان، حضرت امام(ره) طی پیامی به سپاه خواستار به مقابله با دشمن شدند.

در پی صدور این پیام، نیروهای بسیجی به جبهه‌ها گسیل شدند و با کمترین امکانات و طی چند روز مبارزه، قوای بعثی را مجبور به عقب نشینی کردند.

این تهاجم رژیم بعثی عراق در حالی صورت گرفت که با ادعای دروغین صلح‌طلبی در طول جنگ، مظلوم نمایی می‌کرد و ایران را متجاوز می‌خواند.