پرسش و پاسخ هفته

در دوران جنگ تحمیلی نه تنها نیروی دریایی امریکا، بلکه یگان­های متعددی از نیروی دریایی انگلیس، ایتالیا، استرالیا و فرانسه از ابتدای جنگ به بهانه اینکه ایران تنگه هرمز را می­بندد و تردد کشتی­های جهان را به خطر می­اندازد، (علی­­رغم اینکه ایران تعهد کرده بود که به غیر از کشتی­هایی که برای عراق محموله حمل می­کنند و حق ایران است که این کشتی­ها را بازرسی کند، اجازه تردد به سایر کشتی­ها را خواهد داد) در خلیج فارس و دریای عمان حضور پیدا کرده و تهدیدی برای ما بودند. حتی یگان­های امریکایی چندین بار وارد آب­های ساحلی ما شدند که با حضور به­موقع نیروهای ما به آنها هشدار داده شد و از آب­های ما خارج شدند. ولی در سال 1366 سیاست استکبار جهانی بر آن می­شود که جنگ ایران و عراق به هر نحو ممکن بدون اینکه ایران به پیروزی برسد، خاتمه یابد؛ زیرا دیگر ادامه جنگ را در جهت منافع خود نمی­دیدند. از این­رو شروع به افزایش فشارها به ایران کردند. تا اینکه امریکایی­ها خود مستقیماً وارد عمل شدند و در روز 29 فروردین­ماه سال 1367 به سکوهای نفتی نصر و سلمان ما حمله کردند. البته قبلاً توسط بی­سیم پیام داده بودند که سکوها را تخلیه نمایید (به بهانه اینکه شما روی اینها  تیربار گذاشتید و به کشتی­های ما تیراندازی می­کنید. البته ما نیروهای پدافندی روی سکوها مستقر کرده بودیم). به هر حال باوجود تهدید امریکایی­ها مبنی بر بمباران سکوها، تفنگ­داران دریایی ما حاضر به تخلیه سکوها نشدند. امریکایی­ها شروع به بمباران سکوها کردند و نهایتاً چون تفنگ­داران ما سلاحی که بتوان با برد زیاد با آنها درگیر شوند را نداشتند، مجبور به تخلیه سکوها شدند. در این هنگام ناوچه جوشن مأمور می­شود به نفراتی که روی سکوهای نصر و سلمان بودند، کمک کند. یگان­های امریکایی مانع این کار شده و می­خواهند که از منطقه خارج شود، فرمانده ناوچه جوشن پاسخ شجاعانه­ای به او می­دهد و می­گوید اینجا آب­های ماست، تو هستی که از آن طرف دریاها آمده­ای. یانکی گو هوم (یانکی برو خانه­ات).

این صحبت دقیقاً ضبط شده و موجود است. درواقع یک ناوچه در مقابل چند ناوشکن این جواب را می­دهد. در صورتی که می­دانست اگر بخواهند درگیر شوند، مسلماً توان مقابله با آنها را ندارد. ولی با این حال چنین پاسخ شجاعانه­ای می­دهد و حاضر نمی­شود منطقه را ترک کند. ناوچه جوشن چون حاضر به ترک منطقه نمی­شود، مورد حمله ناوشکن­های امریکایی قرار می­گیرد و غرق می­شود.

ناوشکن سهند برای کمک به ناوچه جوشن به منطقه اعزام می­شود تا به نفرات جوشن کمک کند که متأسفانه امریکایی­ها آن را هم به همین ترتیب مورد اصابت قرار می­دهند و تعداد بسیاری از کارکنان هر دو ناوشکن به شهادت می­رسند. این ناوشکن حداقل مورد اصابت 12-10 موشک قرار می­گیرد. نکته جالب اینکه ابتدا بالگردهای امریکایی به ناوچه سهند نزدیک می­شوند که با آتش پدافند هوایی ناوشکن سهند، یکی از بالگردها مورد هدف قرار می­گیرد و سقوط می­کند و شهید قهرمانی که نفر توپچی ناوشکن سهند بوده تا آخرین لحظه غرق شدن ناوشکن در حال شلیک بوده و حاضر نمی­شود موضع­اش را ترک کند. در ادامه ناوشکن سبلان از بندرعباس اعزام می­شود که به این ناوشکن هم حمله می­شود، ولی خوشبختانه فرمانده ناوشکن سبلان با ترفندی برای اینکه از موشک­های نیروهای امریکایی مصون بماند، تا جایی که می­شود خود را به جزیره لارک نزدیک می­کند که رادار موشک­های دشمن نتوانند به راحتی ناوشکن را دریافت کنند. امریکایی­ها که این شرایط را می­بینند با اعزام دو فروند بمب­افکن، ناوشکن سبلان را مورد هدف بمب لیزری قرار می­دهند و به این ترتیب ناوشکن سبلان هم مورد اصابت قرار می­گیرد، ولی خوشبختانه غرق نمی­شود.[1] در هر صورت این شرحی بود از درگیری نیروی دریایی امریکا در خلیج فارس با نیروی دریایی ایران.