وودز: در طول عملیاتی که انجام دادید چند بار اقدام به سوخت گیری هوایی کردید؟
عبوسی: ۱۰۰ مأموریت در این زمینه انجام دادیم و مأموریت‌های زیاد دیگری هم ازاین‌دست وجود داشت. همه مأموریت‌های دشوار سوخت گیری هوایی در اواخر جنگ صورت گرفت.
مورای: دیگر حملات دوربرد مشابه با هواپیماهای میراژ چند بار انجام شد؟
عبوسی: تنها یک‌بار و حدود یک ماه پیش از پایان جنگ انجام شد. برای اجرای این نوع حملات دوربرد به طرح‌ریزی پیچیده، تعداد زیادی هواپیما و آموزش بر فراز دریاچه حبانيه نیاز داشتیم. این عملیات را در صحرای غربی تمرین می‌کردیم.
مورای: مسلما اجرای این نوع حملات برای افزایش فشار بر ایرانیان طراحی میشد.
عبوسی: همینطور است. هدف این حملات اعمال فشار بر ایران برای پایان دادن به جنگ بود. ایرانیان در اواخر جنگ نقاط بسیاری را در خاک ما اشغال کردند و اگر آنها را زیر فشار قرار نمیدادیم، کرکوک را اشغال میکردند.
وودز: ممکن است در مورد جنگ‌افزارهای شیمیایی و نیروی هوایی عراق برایمان توضیح دهید؟
عبوسی: تاکنون هیچ‌کس در نیروی هوایی عراق از جنگ‌افزارهای شیمیایی استفاده نکرده است و گفته برخی افراد در این زمینه درست نیست.
وودز: خوب، در واقع شواهد زیادی وجود دارد که ادعای استفاده عراق از جنگ‌افزارهای شیمیایی را تأیید می‌کند. من شخصا می‌توانم بپذیرم که شما ممکن است در جریان این مسئله نباشید، ولی می‌دانیم که نیروی هوایی عراق امکانات لازم در این زمینه را در اختیار داشته است.
عبوسی: ممکن است از گلوله‌های توپ شیمیایی استفاده‌شده باشد، اما من در آن زمان مسئولیت سه پایگاه هوایی را بر عهده داشتم و ما هرگز از جنگ‌افزارهای شیمیایی استفاده نکردیم. (1) البته از بمب‌های آتش‌زای ناپالم (Napalm) استفاده می‌کردیم و در حالی که با هواپیماهای ایلوشن و با سرعت کم از بالای هدف موردنظر پرواز می‌نمودیم، بمب‌ها را بر روی آن خالی می‌کردیم. اجرای برخی اقدامات شدید ازاین‌دست برای کشور اشغال‌شده‌ای مانند عراق قابل توجیه است. ایرانیان معمولا با اعزام صدها هزار نیرو به جبهه، اقدام به حملات موج انسانی میکردند و به کشته شدن یا نشدن سربازانشان اهمیتی نمی‌دادند.
وودز: استفاده از هواپیماهای ایلوشن 76 برای پرتاب بمب‌های ناپالم کاربرد جالبی است.
عبوسی: زمانی در خرمشهر و پنجوین از بمب‌های ناپالم استفاده کردیم که کل نوار مرزی بین پنجوین و حلبچه در اشغال ایرانیان و پیش‌مرگان کرد بود.
وودز: حجم محفظه‌های حمل بمب‌های ناپالم چه اندازه بود؟
عبوسی: بمب‌ها را در بشکه‌های ۲۰۰ لیتری حمل می‌کردیم و با ترکیب مواد آتش‌زای ناپالم، داخل هر بشکه یک چاشنی قرار می‌دادیم. پس از پرتاب این بشکه‌ها، چاشنی داخل آنها منفجر میشد و مواد آتش‌زا را به اطراف پراکنده می‌کرد.
وودز: خلبان‌های هواپیماهای ایلوشن از اینکه این بمب‌افکن‌ها را هدایت میکردند چه احساسی داشتند؟
عبوسی: آنها هم مانند بسیاری دیگر از سربازان عراقی بودند و دستوراتی را که به آنها داده میشد اجرا میکردند.
وودز: بمب‌های ناپالم را از چه ارتفاعی پرتاب می‌کردید؟
عبوسي: از حدود ۶۰۰۰ متری.
مورای: از شما می‌خواهم به موضوع اطلاعات نظامی به ویژه در سالهای ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳م بازگردیم. ژنرال کعبی گفت که رادارهای دریایی دوربرد مستقر در فاو نقش بسیار مهمی در تأمین اطلاعات موردنیاز برای اجرای حملات هوایی و دریایی عراق داشتند. این موضوع و به ویژه چگونگی همکاری بین نیروهای دریایی و هوایی برایم جالب است. آیا پس از حرکت کاروان‌های دریایی از شمال خلیج‌فارس به‌طرف بندرعباس، اطلاعات راداری مربوط از سامانه راداری فاو برای شما ارسال میشد؟ بنا به گفته فرمانده نیروی دریایی؛ برد راداری این سامانه در نهایت تا جزیره خارک را پوشش می‌داد.
عبوسی: جزیره خارک بین ۲۸۰ تا ۳۰۰ کیلومتر با فاو فاصله دارد. فکر کنم منظورتان از سامانه راداری، رادارهای زمینی باشد؟
مورای: بله، منظورم رادارهای زمینی دوربرد است.
عبوسی: اطلاع دقیقی از این موضوع ندارم. در این زمینه با نیروی دریایی همکاری نداشتیم. نیروی دریایی برای تداوم گشت‌های دریایی‌اش از نیروی هوایی می‌خواست اطلاعات مربوط به کشتی‌هایی را که در خلیج‌فارس تردد میکردند برایش تأمین کند. اگر نیروی دریایی خودش چنین رادارهایی در اختیار داشت، دیگر چه نیازی به مأموریت‌های شناسایی هواپیماهای نیروی هوایی داشت؟
- این فرمانده عرقی سال ها پس از خاتمه جنگ همچنان درغ می گوید. بمباران شیمیایی توسط هواپیماهای ارتش بعث عراق از مسلمات جنگ ایران و عراق است. هم جبهه های جنگ و هم شهرهای سردشت ایران و حلبچه عراق توسط هواپیما بمباران شده اند.- هیئت معارف جنگ
منبع: جنگ ایران و عراق از دیدگاه فرماندهان صدام، عبدالمجید حیدری، 1393، مرزوبوم، تهران
انتهای مطلب
