|
مثل خورشيد و قمر منوره |
صاحب ولايت پيغمبره |
|
وقتى كه او با خدا سُخن ميگفت |
گل هستى رو لبانش ميشكفت |
|
او تموم روز و شبها روزه بود |
به روى خسته دلا در مىگشود |
|
قدّ نخلا خم ميشه پيش نگاش |
خم ميشه ماه و ستاره زير پاش |
|
توى سينى پر ميشه بازم انار |
مىرسه يه سائل و يه بىقرار |
|
قبل اونى كه خجالت بكشه |
دستاش از هديه زهرا پر ميشه |
|
چى بگم از غم و درد ميخ در |
غم هجر و غم دورى از پدر |
|
آتش از سينه در سر مىكشه |
خجالت از روى حيدر مىكشه |
|
تن ديوار هنوزم تب مىكنه |
از ندامت ذكر و يا رب مىكنه |
|
آخه از زهراى اطهر (س) چى بگم؟ |
من كه تا حالا بقيع رو نديدهم |
|
دل آدم تو بقيع پر مىزنه |
توى هفتا آسمون سر مىزنه |
|
كفتراشون آشيونه ندارن |
روى خاك حضرتش پر مىذارن |
|
اونجاها اشكاى آدم روونه |
دلمون از غم او پريشونه |
|
چى بگم از غم تنهايى او |
دل دريايى و مولايى او |
|
چى بگم من ز تو اى بانوى آب |
شرح و تفسير همه امالكتاب |
|
تو، سكوت مبهم يه بيشهاى |
بهتر از هميشه و هميشهاى |
|
لحظه جسارت زمونهاى |
تو قشنگى، حس عاشقونهاى |
|
در نماز و در نماز و در نماز |
پر نياز و پرنياز و پرنياز |
|
تو كه تفسير نگاهت تا خداس |
همه حرفات بىريا و كيمياس |
|
از بوى ذكر تو من جون مىگيرم |
بوى ياس و بوى ريحون مىگيرم |
|
اسم تو وقتى مىآد روى لبام |
ختم صلواتى ميدم با احترام
|
منبع: معبر آسمان، افشار تویسرکانی، صالح، 1388، ایران سبز، تهران
انتهای مطلب
