اولین اردوگاهی که به اسکان اسرا اختصاص داده شد، از نظر مکانی، اردوگاه دوم بود. بعدها که تعداد اسرا زیاد شد، هر چهار اردوگاه را به اسکان اسرا اختصاص دادند.
چهار زن اسیر ایرانی ابتدا در اردوگاه موصل ۱بودند و ما هم حدود سه ماه آن‌جا بودیم. بعد به اردوگاه الانبار رفتند و بعد از حدود چهار سال به ایران منتقل شدند.
اوایل جنگ، ساکنان شهرهایی که اشغال شدند در جاده خرمشهر- آبادان، خرمشهر- اهواز، سوسنگرد و نیز سایر مناطق مرزی کشور، به صورت خانوادگی و در حال کوچ از محل سکونت خود، اسیر شدند، اما به دلیل این‌که دوران اسارت آن‌ها کمتر از ۶ماه بود، طبق مصوبه مجلس شورای اسلامی، آزاده تلقی نشدند.زنانی که در اسارت عراقی‌ها بودند به سه دسته تقسیم می‌شوند: دسته اول افرادی هستند که ساکن مرزها بودند. زنانی از خانواده‌های روستانشینان مرزی که عراقی‌ها برخی از آن‌ها را به پشت خط منتقل کردند و تا پایان جنگ در روستاهای امنی در مناطق مرزی عراق با ایران بودند و عراقی ها مراقب آن‌ها بودند. برخی از این مرزنشینان نیز جابه‌جا نشدند و یا اگر جابه‌جا شدند به روستاهایی امن در همان حوالی رفتند، اما هیچ‌گاه به اردوگاه‌های نظامی منتقل نشدند.
در همه کشورها به همین صورت است. این‌ها کسانی بودند که چوب‌دار، چوپان و یا کشاورز بودند. در نقاط مرزی زندگی می‌کردند و اشتراکات زیادی با عراقی‌ها داشتند. مبادلات تجاری، هم‌زبان‌بودن و ازدواج، بخشی از این اشتراکات بود. این‌ها در این مناطق به صورت تحت‌الحفظ بودند و هر دو طرف نیز مراقب آن‌ها بودند.
گروه اول-کشت و زرع داشتند و پرونده آن‌ها سیاسی- نظامی نشد، بنابراین آزاده محسوب نشدند و آمار رسمی و نیز اطلاعات زیادی درباره آن‌ها در نهادهای ایثارگری وجود ندارد.
گروه دوم-اوایل جنگ، ساکنان شهرهایی که اشغال شدند، در جاده خرمشهر- آبادان و خرمشهر- اهواز، سوسنگرد و نیز سایر مناطق مرزی کشور، به‌صورت خانوادگی و در حال کوچ از محل سکونت خود، اسیر شدند، اما به دلیل این‌که دوران اسارت آن‌ها کمتر از ۶ماه بود، طبق مصوبه مجلس شورای اسلامی، آزاده تلقی نشدند.
این افراد در همان سال ۵۹نیز آزاد شدند. صلیب سرخ نیز اقدام به مبادله آن‌ها کرد و مقامات عالی‌رتبه نظامی از آن‌ها استقبال کردند. برخی از این اسرای خانوادگی را در اردوگاه موصل ۱نگه داشتند و بعد از مدتی آزاد شدند. این گروه حدود ۹۲نفر بودند.
گروه سوم نیز شمسی بهرامی، معصومه آباد، حلیمه آزموده و فاطمه ناهیدی چهار زن اسیر ایرانی بودند که به دست نیروهای عراقی اسیر شدند. خدیجه میرشکار نیز به همراه همسرش به اسارت در آمد. (در همین زمینه: با حبیب رفتم… بدون حبیب بازگشتم/ سه ماه در سلول انفرادی)، این افراد مدتی در استخبارات عراق، ابوغریب، موصل و … بودند که جزییات آن در خاطرات آن‌ها آمده است.
با احتساب این گروه‌ها، اسرایی که به صورت رسمی جزو زنان آزاده محسوب شوند، پنج(5) نفرند.
منبع:سایت جامع آزادگان
لینک : http://www.iran-pw.com/?p=26648
انتهای مطلب
