شانزدهم مهر سالروز بمباران شیمیایی شهر سومار

در خصوص حملات شیمیایی رژیم بعثی علیه ایران مجله «جینز دیفنس» در مقاله‌ای با عنوان «خاورمیانه صحنه جنگ‌های شیمیایی» نوشته است: «در جنگ ایران و عراق عراقی‌ها برای اولین بار در ۱۹۸۳ و بعد در فوریه ۱۹۸۴ (بهمن ۱۳۶۲) و سپس در مارس و آوریل ۱۹۸۵ (اسفند ۶۳ و فروردین ۶۴) و تاکنون متجاوز از ۳۰ بار این اسلحه را علیه ایران به کار برده‌اند که بیش از ۵ هزار تن مصدوم شده‌اند. گروه‌های بازرسی سازمان ملل، گازهای به‌کار رفته را از نوع گاز خردل و گاز اعصاب تشخیص داده و عراقی‌ها پس از آن از گازهای سمی ئیدروژن سینانید و لویزیت نیز استفاده کرده‌اند. برخی از این گازها تولید داخلی عراق بوده است. این کشور همچنین به کمک تکنولوژی اروپایی درصدد ساختن بمب‌های طاعون‌زا است. عراق از کشورهای آمریکای لاتین نیز سیستم‌هایی دریافت کرده است»

حملات شیمیایی رژیم بعث فقط به جبهه‌های درگیری محدود نمی شد، بلکه به شهرها هم کشیده شد. شهر سردشت، سومار و حلبچه از جمله این شهرها بودند. سومار یکی از شهرهای شهرستان قصر شیرین و میان استان کرمانشاه و ایلام تقسیم شده که در ۱۶ مهر ۱۳۶۶ خورشیدی توسط نیروهای رژیم بعثی بمباران شیمیایی شد.

‌صبح شانزدهم مهر 1366 شش فروند هواپیمای بمب‌افکن عراقی وارد حریم هوایی کشور ما شدند و طبق نقشه قبلی، با عبور از آسمان کرمانشاه به سومار یورش بردند و روی این منطقه بمب ریختند. این هواپیماهای مهاجم ابتدا قرارگاه لشکر 88 زرهی ارتش را هدف گرفتند و سپس در گستره‌ای وسیع‌تر، برای افزایش هرچه بیشتر تلفات از بمب‌های شیمیایی (گاز خردل و عامل اعصاب) استفاده کردند.

در این بمباران حداقل 100 (به روایتی 160) نفر جان باختند و به شهادت رسیدند و چنان که گفته‌اند هزار و چندصدنفر نیز، کمتر یا بیشتر مجروح شدند. شماری از شهدا از نیروهای ارتشی بودند و سایرین از کادر درمان و مردم غیرنظامی، چه آنکه بعثی‌ها روی یک مرکز درمانی در آن منطقه نیز بمب انداخته بودند. نگاهی دوباره به عدد و رقم‌ها و آمار شهدا و مجروحان به خوبی نشان می‌دهد که حجم آتش دشمن در این حمله چقدر زیاد بوده است. تهاجم‌شان در آن روز آنقدر گسترده بود که در ایلام چهار بار وضعیت قرمز اعلام و شهر عملاً تعطیل شد. به جز چند اداره دولتی و تعدادی نانوایی، همه‌جا بسته شده و مردم در پناهگاه‌ها پناه گرفته بودند.