" به عقیده ما تعهد کشورهای خلیج به این منشور به عنوان تعیین کننده چارچوب کلی روابط فیمابین، امنیت خلیج را تأمین می‌کند. نگهبان امنیت خلیج، فرزندان خلیج و کشورهای آن می‌باشند."[1]
در 31 تیرماه 1360 در مصاحبه مطبوعاتی دیگری گفت:
" درصورت تجاوز به هرکشوری درخلیج، ارتش عراق پیش از این که ارتش آن کشور آماده جنگ گردد، با متجاوز خواهد جنگید. اگرتجاوزی به کویت شود، ارتش عراق را با شهامت و شجاعتی که کمتر از دلیری کویت نیست، درحال جنگ و دفاع از این کشور خواهند یافت.
همچنین کشور امارات متحده عربی، این ما هستیم که از امارات دفاع خواهیم کرد. مگرما نبودیم که گفتیم ایران باید از جزایر سه گانه عربی خارج شود و این جزایر به «شیخ زاید» تسلیم گردد؟ بنابراین ما در زمانی که ارتش امارات در پادگان‌های خویش مستقر است، از این کشور دفاع خواهیم کرد."[2]
وی بارها تجاوز ارتش بعث به ایران اسلامی را به عنوان «دفاع از ملت عرب و کشورهای عربی خلیجفارس وحفظ ویژگی خلیجفارس تحت عنوان خلیج عربی» ذکر نمود. و همواره مدعی بود که " عراق ازطرف ملت عرب و شهروندان خلیج می‌رزمد."[3]
کشورهای عربی منطقه که در جنگ عراق علیه ایران، با تمام توان از نظر مالی و نیروی انسانی حمایت بی‌دریغی از ارتش عراق به عمل آوردند، نه بخاطر احراز ژاندارمی‌حزب بعث عراق قلمداد می‌شد، بلکه فقط برای ادامه حفظ حکمرانی خود و جلوگیری از صدور انقلاب توسط ایران اعمال می‌گردید.، "تنها در سال 1981 م کمک‌های مالی کویت، عربستان سعودی، امارات عربی متحده و قطر به عراق، بالغ بر 5/11 میلیارد دلار برآورد شده است."[4]
رادیو آمریکا در مورد علت کمک‌های مالی کشورهای عربی به عراق گفت:
" … کشورهای خلیجفارس نمی‌توانند انکار کنند که عراق بدون تردید پادزهر بالقوه ایران است. ولی این به آن معنی نیست که کشورهای حوزه خلیجفارس از جمله عربستان سعودی، مایل باشند عراق به صورت قدرت خلیجفارس درآید. این کشورها با قدرتمند شدن عراق برای مقابله با ایران موافقند، اما با بلامنازع شدن این کشور در حوزه خلیجفارس، به شدت مخالفند."[5]
حتی سودانی‌ها هم که پایه‌های تخت حکومتی خود را لرزان می‌دیدند، در زمان ریاست جمهوری «جعفر نمیری»، " سودان در جنگ ایران و عراق از کشور اخیر [عراق]، طرفداری کرد. و گروهی از سربازان آن در کنار سربازان عراقی با نیروهای ایرانی می‌جنگیدند."[6]
در طول جنگ تعدادی از سربازان سودانی در عملیات‌های مختلف، بدست نیروهای ایرانی اسیر گردیدند. بعد از سقوط جعفر نمیری توسط کودتای سال 1364، ایران تمامی‌اسرای سودانی را آزاد نمود.
منبع: ردای فتح؛ کاظمی، محمد، 1398، ایران سبز، تهران
[1]. لطف الله زادگان علیرضا/ آشنایی باجنگ، پاسخ به ابهامات؛ ناشر: مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ سپاه، چاپ: پژمان، جلد 2، 1380 ص 16
[2]. ستیز با صلح/ ناشر: ستاد تبلیغات جنگ- شورای عالی دفاع جمهوری اسلامی‌ایران؛ چاپ: ایرانچاپ، 1366 ص 70
[3]. درویشی فرهاد/ پرسش‌ها و پاسخ‌ها (جنگ ایران و عراق)؛ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، چاپ: قلم آذین، 1389 ص 40
[4]. هاشمی سینقانی سیدمهدی/ سی پرسش، سی پاسخ (پیرامون هشت سال دفاع مقدس)؛ ناشر: هدی، چاپ: زیتون، قم 1392 ص 36
[5]. روزشمار جنگ- کتاب چهارم (هجوم سراسری)/ ناشر: مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ، چاپ: صادق، 1372 ص 425
[6]. ناگفته‌های دفاع مقدس/ ناشر: انتشارات یاس نبی؛ مؤسسه سروش منزلت، تبریز ص 204
انتهای مطلب
