- ریاست جمهوری بنی‌صدر (اولین رئیس جمهور ایران)
" «ابوالحسن بنی‌صدر» پیش از انقلاب مدتی کارمند «موسسه تحقیقات اجتماعی» زیرنظر احسان نراقی و دکتر نهاوندی بود. و در کنگره سازمان جهانی جوانان در شهر حیفای اسرائیل شرکت جسته بود. او پیش از انقلاب با حقوق ماهیانه هزار دلار و با کد رمز «اس. دی. لور-1» با سازمان «سیا» همکاری می‌کرد."[1]
وی در دولت موقت مدتی در پست معاونت وزارت اقتصاد و دارایی و بعد از مدتی به سمت وزیر اقتصاد و دارایی و عضو شورای انقلاب منصوب شد. روزنامه کیهان در مورخه 11/5/1371 فاش کرد بنی‌صدر در یک برنامه تلویزیونی که در انگلستان پخش گردید اعتراف نمود که در زمان ریاست جمهوری خود در ایران، در ملاقات خود با «فوستر» مأمور سازمان سیا: "پیشنهاد همکاری با سازمان «سیا» در قبال دریافت 5,000 دلار در ماه را دریافت کرده بود."[2]
بنی‌صدر که در انتخابات 8 بهمن 1358 به ریاست جمهوری انتخاب گردید، به دلیل اختلاف نظر با مجلس شورای اسلامی تا تیر ماه 1359 زمینه مناسبی برای تشکیل هیئت دولت فراهم ننمود. تا این تاریخ ایران عملاً فاقد نخست‌وزیر بود که برابر قانون اساسی آن زمان، نخست‌وزیر مسئول اجراء منویات قوه مجریه بود. در تاریخ 20 مرداد 1359 علیرغم مخالفت شدید بنی‌صدر، آقای محمدعلی رجایی با کسب رأی اعتماد از مجلس، به عنوان نخست‌وزیر انتخاب شد و از این زمان به بعد کارشکنی‌های مستمر رئیس جمهور با معرفی وزیران پیشنهادی آغاز گردید.
یکی از فعالیت‌های ضدانقلابی بنی‌صدر حمایت وی از برادران قشقایی «خسرو و ناصر خان قشقائی» (بازماندگان طایفه قراقویونلو) بودکه با هدایت سازمان «سیا» و دریافت ماهیانه یک میلیون دلارازاین سازمان، درجهت ایجاد آشوب تجزیه طلبانه در منطقه حساس کوچ نشینان ایل بزرگ قشقائی، به منظور جداسازی منطقه‌ای به وسعت جنوب استان اصفهان تا کرانه‌های شمالی خلیج‌فارس، به ایرا ن مراجعت نموده بودندکه در نهایت، شورش مسلحانه آنان که به «اردوی خان» شهرت یافت با مداخله قوای انتظامی‌به شکست قطعی منجر شد و خاتمه یافت. " برادران قشقایی با حمایت بنی‌صدر، تلاش زیادی کردند تا عشایر فارس را مجدداً زیر پرچم خود گرد آورند."[3]
دوران کوتاه ریاست جمهوری بنی‌صدر با ایجاد ارتباط با ضد انقلابیونی نظیر: مسعود رجوی، اشرف دهقانی، موسی خیابانی، سران فدائیان خلق، عزالدین حسینی (سرکرده ضد انقلابیون کردستان که در رژیم پهلوی توسط ساواک به عنوان امام جمعه شهر مهاباد منصوب شده بود)، سپری شد.
برخی از فعالیت‌های بنی‌صدر علیه انقلاب اسلامی در زمان کوتاه تصدی ریاست جمهوری وی:
1 – تلاش مجدانه برای آزادی گروگان‌های آمریکایی.
2 – ارسال پیام به مسعود رجوی سرکرده منافقین مبنی بر آغاز عملیات‌های تروریستی علیه سران نظام جمهوری اسلامی: " باید شروع به زدن رأس‌های آنها نمود، چاره دیگری نیست."[4]
3 – دستور بمباران هواپیماهای ساقط شده آمریکایی در طبس به منظور انحاء مدارک «سری» موجود در آنها، به دستور کارتر.
4– آگاهی از طرح‌ریزی کودتای نقاب (پایگاه هوایی شهید نوژه) ویاری و همکاری با سازمان‌های جاسوسی «سیا»، «موساد» و «استخبارات.»
5 – آگاهی وی و برخی دیگر از مسئولین از حمله ارتش بعثی عراق به خاک جمهوری اسلامی‌ایران، و بی‌دفاع گذاشتن مرزها.
" اسناد نشان می‌دهد، مسئولین دولتی و بنی‌صدر ماه‌ها پیش از آغاز جنگ، از نقشه عراق برای حمله به ایران مطلع شده‌اند. وزیر امور خارجه سوریه در تاریخ 1/2/1359، حدود 5 ماه قبل از آغاز جنگ تحمیلی، نقشه‌های عملیاتی رژیم بعث عراق را برای شروع جنگ سراسری با ایران به اطلاع وزیر امور خارجه ایران رسانده بود. بنی‌صدر نیز که در ابتدای سال 59 به عنوان اولین رئیس جمهور، دولت را در اختیار گرفت، نسبت به این گزارش و گزارش «هانی الحسن» فرستاده ویژه یاسر عرفات (رئیس سابق سازمان آزادی بخش فلسطین)[5] درباره آماده شدن ارتش عراق برای حمله به ایران کاملاً بی‌اعتنایی کرده بود."[6]
" درست چند روز بعد از سفر برژینسکی به امان در ژوئیه 1980 [تیر ماه 1359]، یک دیپلمات شوروی خبر توطئه را در اختیار بنی‌صدر می‌گذارد."[7]
بنا به نوشته دو روزنامه نگار و نویسنده مشهور آمریکایی در کتابی تحت عنوان «ارتباط خطرناک» که در سال 1370 در نیویورک به چاپ رسید " …به گفته ابوالحسن بنی‌صدر رئیس‌جمهور وقت ایران … در تابستان سال 1980 [1359] گزارش‌هایی اطلاعاتی دریافت کرده شامل این خبر که کارشناسان نظامی ایالات متحده مذاکراتی سری در مورد جنگ قریب الوقوع انجام داده‌اند."[8] در جنین شرایطی رئیس جمهور وقت ایران (ابوالحسن بنی‌صدر) علیرغم هشدارهای مکرر فرماندهان نظامی ایران و دلسوزان انقلاب و کشور، تحرکات و تجاوزات آشکار نظامی عراق را تنها یک مانور مرزی عنوان کرد.[9]
منبع: ردای فتح؛ کاظمی، محمد، 1398، ایران سبز، تهران
[1]. غضنفری کامران/ آمریکا و براندازی جمهوری اسلامی‌ایران؛ ناشر: سازمان انتشارات عقیدتی سیاسی ارتش ج.ا.ا (دفتر سیاسی)، چاپخانه: شادرنگ، تهران 1384 ص 109
[2]. بنی لوحی سیدعلی/ مبانی دفاع از دیدگاه امام خمینی (ره) در دفاع مقدس با تحلیلی مقایسه ای؛ ناشر: مؤسسه فرهنگی دانش و اندیشه معاصر، چاپ: انتشارات ایتا، 1378 پاورقی ص 185
[3] _ عسکری شاداب/ مواضع آمریکا در جنگ تحمیلی (از مساعدت تا مشارکت آشکار)؛ ناشر: انتشارات ایران سبز، تهران، 1393 ص 180
[4]. غضنفری کامران/ همان کتاب؛ ص 110
[5]. (سازمان آزادی بخش فلسطین) به انگلیسی: P L O / Palestine Libeation Organization
[6]. هاشمی‌سیدمهدی/ سی پرسش و سی پاسخ (پیرامون دفاع مقدس)؛ نشر: هدا، قم 1392، ص 30
[7] تیمرمن کنت. آر/ سوداگری مرگ (غرب چگونه عراق را مسلح ساخت)؛ ترجمه: احمد تدین، ناشر: مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، چاپ: چاپخانه آرمان، تهران 1373 ص 170
[8]. کریمی مجید/ نیمه پنهان جنگ؛ ناشر: مرکز فرهنگی سپاه، چاپ: مرکز چاپ نمایندگی ولی فقیه در سپاه 1380ص42
[9]. تهرانی اکبر، ارتش پایدار(از صفویه تا جمهوری اسلامی)؛ ناشر: انتشارات سفید اردهال، جلد2 سال1394 ص618
انتهای مطلب
